«Мама нічога не скрала і нікога не забіла. Можа, яе пасадзілі ў турму праз нейкае слова. Я баюся, што гэта было маё слова. Бывае, я забываюся на яе папярэджанне: Нічога з таго, пра што мы тут гаварылі, нельга пераказваць у школе. У галаве я нават пабудавала мур: з правага боку жывуць сямейныя словы, а з левага школьныя. Ёсць два светы і дзве мовы, і дзень пры дні я пераходжу з боку на бок, як двайны агент».