«Прайшоўшы праз неймаверны колазварот людзей і падзей, стаўся годным на шостым дзесятку гадоў пахуліганіць у літаратуры.
Глядзець на дзікасць і дзіўнасць рэальнага свету стараюся пад нечаканым ракурсам, вачыма, у якіх скачуць чорцікі. Калі мне было дваццаць гадоў, то шасцідзесяцігадовыя здаваліся даўнейшымі выкапнямі.
Зараз маё цела самаапынулася ў гэтым узросце, але галава па-ранейшаму застаецца ў дваццацігадавым.
Лешым пісьменнікам было, ёсць і будзе само жыццё. Хачу, каб мая проза была падобнай да жыцця, а жыццё, нават у самых неверагодных праявах, было падобным да таго, што змагу напісаць…» Віктар Асіпенка».