«Было ўжо многа сказана і напісана пра абсурдную ступень разбурэння нашай сучаснай культуры, пра сотні забароненых пісьменнікаў і кніг, пра дзесяткі закрытых часопісаў, пра прыдушэнне ўсіх выдавецкіх і рэпертуарных магчымасцяў і разрыў усякай камунікацыі з агульным станам духу, пра адбіранне ўсіх выставачных залаў, пра шырокую палітруметадаў уціску і дыскрымінацыі, якія ўжываюцца ў гэтай галіне, пра разгон усіх існых мастацкіх арганізацый і шматлікіх даследчых інстытутаў і іх замену нейкімі бутафорскімі ўтварэннямі пад кіраўніцтвам фгрэсіўных фанатыкаў, вядомых кар’ерыстаў, непапраўных бязліўцаў і бяздарных славалюбцаў, якія ў агульным вакууме ўсё гэта зноў апісваюць, лепш паспрабую паразважыць над некаторымі больш глыбокімі аспектамі такога становішча”. Вацлаў Гавэл, «Ліст да Густава Гусака», 1975.