«Я помню першы сказ: «Давід не гуляўся з намі ў вайну, бо ягоны дзед не дазваляў яму такіх гульняў». Ці не такім сказам павінная пачынацца кніга пра Вайзэра? Бо яго першы выбух, які мы бачылі ў лагчыне за стрэльбішчам, гэта не была гульня ў вайну. Я дагэтуль ня ведаю, навошта Вайзэр рабіў гэтыя выбухі, навошта яны яму былі патрэбныя, але калі ўбачыў, як узлятае ў неба блакітны фантан пылу, ужо тады адчуваў, што рэч не ў вайне. Вайзэр да кожнага зараду дадаваў фарбавальнік, і калі дэтанацыя разрывала зямлю, у паветра ляцеў каляровы слуп. Першы раз выбух быў блакітны.
Павел Гюле. «Вайзэр Давідзік».